Спецыфіка мастацкай інтэрпрэтацыі гісторыі ў драматургічнай спадчыне У.Караткевіча
МГУ им.А.А.Кулешова (Могилёвский государственный университет)
Диплом
на тему: «Спецыфіка мастацкай інтэрпрэтацыі гісторыі ў драматургічнай спадчыне У.Караткевіча»
по дисциплине: «История белорусской литературы»
2021
251.00 BYN
Спецыфіка мастацкай інтэрпрэтацыі гісторыі ў драматургічнай спадчыне У.Караткевіча
Тип работы: Диплом
Дисциплина: История белорусской литературы
Работа защищена на оценку "9" без доработок.
Уникальность свыше 80%.
Работа оформлена в соответствии с методическими указаниями учебного заведения.
Количество страниц - 38.
Поделиться
УВОДЗІНЫ
ГЛАВА 1. У ПОШУКАХ ГЕРОЯ І НАЦЫЯНАЛЬНАГА ХАРАКТАРУ
1.1. Характар рэцэпцыі вобраза беларуса ў драме У. Караткевіча «Млын на Сініх Вірах»
1.2. Роздум пра лёс народа і нацыі ў п’есе У. Караткевіча «Кастусь Каліноўскі»
1.4. Асэнсаванне праблемы фарміравання нацыянальнай свядомасці ў п’есе У. Караткевіча «Калыска чатырох чараўніц»
ГЛАВА 2. АСАБЛІВАСЦІ МАСТАЦКАГА АСЭНСАВАННЯ ПАДЗЕЙ ВІЦЕБСКАГА ПАЎСТАННЯ 1623 ГОДА Ў П’ЕСЕ У. КАРАТКЕВІЧА «ЗВАНЫ ВІЦЕБСКА»
2.1. Інтэрпрэтацыя постаці Кунцэвіча
2.2. Рэцэпцыя вобразаў паўстанцаў
ЗАКЛЮЧЭННЕ
СПІС ВЫКАРЫСТАНАЙ ЛІТАРАТУРЫ
УВОДЗІНЫ
Уладзімір Караткевіч - адна з самых яскравых фігур беларускай літаратуры XX стагоддзя. Ён плённа працаваў як паэт, празаік, драматург, журналіст, літаратурны крытык, перакладчык і сцэнарыст.
Асаблівы ўклад у. Караткевіч у беларускай літаратуры ў развіцці гістарычных тэм. Пісьменнік заклаў шырокія пласты нацыянальнай гісторыі, перадаў дух мінулых эпох, стварыў адметныя характары, раскрыў багаты духоўны свет сваіх герояў і злучыў сваю асабістую лёс з лёсам народа. У Беларусі ён выканаў гістарычную місію Вальтэра Скота ў Англіі, Генрыка Сянкевіча ў Польшчы, Алоіса Ірасека ў Чэхіі.
Уладзімір Караткевіч шмат зрабіў для развіцця ідэй Адраджэння, для абуджэння нацыянальнай самасвядомасці беларусаў. Яго творчасць вызначаецца рамантычнай вастрынёй, высокай мастацкай культурай, патрыятычнай запалам, значным прызнаннем і гуманістычным гучаннем.
Караткевіч-адзін з таленавітых і самабытных прадстаўнікоў беларускага пакалення пісьменнікаў, якія прыйшлі ў літаратуру ў другой палове 50 - х-пачатку 60-х гадоў на хвалі сацыяльнага абнаўлення пасля XX з'езду партыі, у спрыяльны час.
Сёння, калі большая частка творчай спадчыны аўтара надрукаваная, калі вывучаныя яго запісы, мы хочам зразумець вобраз мастака ў параўнанні з нашымі папярэднімі кнігамі - "Жывая сувязь часоў" (1985) і "Абуджаная памяць" (1997). Пра Уладзіміра Караткевіча, пачынаючы з сярэдзіны 50-х гадоў, ужо было напісана нешматслоўна. Былі таксама кнігі аб ім Адама Мальдзіса "Жыццё і ўзнясенне Уладзіміра Караткевіча" (1990), Аркадзя Русецкага "Уладзімір Караткевіч: праз гісторыю ў сучаснасць" (1991, 2000), Вольгі Шынкарэнка "Пад покрывам дабра і прыгажосці" (1995) "тым не менш, існуе настойлівая неабходнасць зноў звярнуцца да асобы гэтага арыгінальнага і ўнікальнага творцы. Менавіта вышэйузгаданыя аспекты абумовілі выбар тэматыкі і актуальнасць даследавання.
Мэта даследавання: вызначыць спецыфіку мастацкай інтэрпрэтацыі гісторыі ў драматургічнай спадчыне У.Караткевіча. Для вырашэння дадзенай мэты былі пастаўлены наступныя задачы:
1. Ахарактарызаваць рэцэпцыю вобраза беларуса ў драме У. Караткевіча «Млын на Сініх Вірах».
2. Вызначыць роздум пра лёс народа і нацыі ў п’есе У. Караткевіча «Кастусь Каліноўскі».
3. Прааналізаваць мастацкае вырашэнне праблемы асабістага і грамадскага ў трагедыі У. Караткевіча «Маці ўрагану».
4. Інтэрпрэціраваць постаць Кунцэвіча ў п’есе «Віцебскія званы».
5. Даследаваць рэцэпцыю вобразаў паўстанцаў ў п’есе «Віцебскія званы».
Аб’ект даследавання: творчасць У. Караткевіча.
Прадмет даследавання: мастацкая інтэрпрэтацыя гісторыі ў драматургічнай спадчыне У.Караткевіча.
Метады: агульнанавуковыя (аналіз, сінтэз, абагульненне).
Структура дыпломнай работы падпарадкавана вырашэнню пастаўленых задач і складаецца з уводзінаў (аргументуецца выбар тэмы і актуальнасць, сфармуліраваны аб’ект, прадмет, мэта і задачы, прыведзены метады), дзвюх глаў (ахарактарызавана рэцэпцыя вобраза беларуса ў драме У. Караткевіча «Млын на Сініх Вірах», вызначаны роздум пра лёс народа і нацыі ў п’есе У. Караткевіча «Кастусь Каліноўскі», прааналізавана мастацкае вырашэнне праблемы асабістага і грамадскага ў трагедыі У. Караткевіча «Маці ўрагану», інтэрпрэціравана постаць Кунцэвіча ў п’есе «Віцебскія званы», даследавана рэцэпцыя вобразаў паўстанцаў ў п’есе «Віцебскія званы»), заключэння (прыводзяцца вынікі даследавання і практычная значнасць), спіса выкарыстанай літаратуры.
ГЛАВА 1. У ПОШУКАХ ГЕРОЯ І НАЦЫЯНАЛЬНАГА ХАРАКТАРУ
1.1. Характар рэцэпцыі вобраза беларуса ў драме У. Караткевіча «Млын на Сініх Вірах»
«Беларусь даўно чакала такога пісьменніка», - напіша Я.Брыль пра У.Караткевіча. І сапраўды, сваёй творчасцю аўтар адкрыў важны кантынент духоўнага жыцця беларускага народа. Ён увасобіў гісторыю Беларусі ў літаратурных вобразах, нават узнёслых, узнёслых, рамантызаваных. Ён вызваліў гістарычныя падзеі і вобразы ад дотыку паўсядзённага жыцця. Аўтар быў найбольш паслядоўным, дбайным і таленавітым у рэцэнзаванні і мастацкім асвятленні гісторыі Беларусі. Яго творчасць атаясамліваецца з новым раманам. Уладзімір Караткевіч, па сутнасці, узнавіў, вывеў жанр беларускай гістарычнай драмы на новы ўзровень [31, с. 34].
У кожным стагоддзі драматург прасочвае крызіс, выпадковае падзея, шукае моцнага героя, надзеленага значнай палітычнай воляй, яркай, багатай духоўнымі і душэўнымі якасцямі асобай, носьбіта адметных рыс нацыянальнага характару. У той жа час разбураецца міф аб вечным, уласцівым усяму беларускаму народу паслухмянстве, бясконцым цярпенні. Караткевіч даследуе абставіны, калі келіх цярплівасці перапаўняецца і беларус адважваецца актыўна супраціўляцца валадарстваў.
Аўтар атрымлівае ў спадчыну ў сваёй творчасці такія традыцыі сусветнай гістарычнай драмы, патрыятычную запал, сацыяльныя праблемы, рэальную дакладнасць, рамантычную паэтыку, разуменне універсальных праблем быцця, адносін паміж людзьмі і народамі.
"Няма чалавека без продкаў, няма народа без гісторыі", - думаў У. Караткевіч.
Гістарычныя даследаванні ў драматургічных творах-гэта адначасова пошук непераходзячых духоўна-маральных каштоўнасцяў у глабальным маштабе, іх ачышчэнне ад старой пылу, бруду жыцця. Гэтыя каштоўнасці - любоў да Радзімы, да Бацькаўшчыны, каханне, мацярынства, маральная чысціня, бескарыслівасць, рыцарства - былі замацаваны ў гістарычных працах У. Караткевіча. У працах, прысвечаных сучаснасці, адсутнасць такіх якасцяў у кантэксце агульнага вымярэння, прагматызму, расчаравання ў ранейшых ідэалах здаецца вельмі выяўленым [12, с. 232].
Тэме Вялікай Айчыннай вайны прысвечана гераічная драма «Млын на Сініх Вірах», якая была напісана ў першым варыянце У. Караткевічам-школьнікам, а у 1957 годзе дапрацавана.
Заўсёды самым галоўным для чалавека з‘яўляўся «хлеб надзённы», таму дзеянне п‘есы разгортваецца на млыне ў ваколіцах маленькага раённага гарадка, згубленага ў глухіх лясах, у 1941-1942 гг.
Эпіграф да гэтага твора ўзяты з «Боскай камедыі» Дантэ:
«Стваралі Вас не для жывёльнай долі, - для доблесці і ведаў: людзі вы!».
Такім чынам, праз класічную прызму аўтар адлюстраваў свой пункт гледжання на ваенна-гераічныя пытанні.
У гульні няма галоўнага героя, таму што галоўны герой-гэта людзі. І гэтая праца - свайго роду гімн людзям, іх гісторыі.
У гэтай працы з'яўляецца характэрная для Караткевіча біблейска-хрысціянская тэма: "Мы-соль зямлі, Я - Каін", якая будзе працягнутая ў яго далейшых працах.
Гераічная драма «Млын на Сініх Вірах» напісана ў добрых традыцыях савецкага мастацтва на тэму Вялікай Айчыннай вайны. Як чуваць не па чутках, галоўныя ролі ў гульні адведзены станоўчым героям, арганізатарам і кіраўнікам партызанскай барацьбы з нямецка-фашысцкімі захопнікамі. Сярод іх старшыня гарвыканкама, пісьменнік Каляда, прадстаўнік ад Лаўранавіцкага раёна, дырэктар музея Дубкі, Мельнік Цімкун Асінскі і сваячка Цякля каваль, камсамольцы Андрэй і Марыся [1, с. 20].
Падзеі драмы разгортваюцца ў невялікім беларускім гарадку і яго ваколіцах у 1941-1942 гадах. Горад вось-вось будзе захоплены ворагам. З гучнагаварыцеля даносяцца ўзбуджаныя заклікі дыктара філіяла да бітве. Старшыня гарвыканкама Каляда і прадстаўнік рэгіёна Пётр Лаўрановіч становяцца партыйнымі губернатарамі. Яны прапануюць дырэктару музея дзюбку ўтрымліваць канспіратыўную кватэру ў горадзе, стаць гандляром і гандляваць падробленымі старажытнасцямі. Мельніку Цыклмуну Асінскаму, яго дачкі Марысі і сыну Лаврановича Андрэю даручана малоць збожжа для паўстанцаў на млыне, якая размешчана ў глыбокіх нетрах лесу, на месцы блакітных віроў. Андрэй, сябар дзяцінства Марысі, любіць яе. І ён любіць Віктара Сміхальскага, камсамольскага работніка, які, як злучнае звяно паміж партызанамі і горадам, таксама знаходзіцца на млыне. У бліжэйшай вёсцы жыве лекарка і народная лекарка Цякля-каваль. У выпадку небяспекі ён павінен папярэдзіць пра гэта жыхароў млына. У далейшым адбываюцца падзеі, у якіх раскрываюцца высакароднасць, мужнасць і гераізм каваля, Андрэя, Марыі, а таксама выяўляюцца эгаізм, баязлівасць, дэмагогія і здрада Віктара.
ГЛАВА 2. АСАБЛІВАСЦІ МАСТАЦКАГА АСЭНСАВАННЯ ПАДЗЕЙ ВІЦЕБСКАГА ПАЎСТАННЯ 1623 ГОДА Ў П’ЕСЕ У. КАРАТКЕВІЧА «ЗВАНЫ ВІЦЕБСКА»
2.1. Інтэрпрэтацыя постаці Кунцэвіча
Ствараючы вобразы прадстаўнікоў эксплуатаваных класаў або карумпаваных людзей, схільных да здрады, пісьменнік не паддаўся спакусе падаць іх у гратэскавым, сатырычным стылі. Наадварот, ён малюе кожнага з іх у ясных рэалістычных фарбах-яны такія разумныя і жорсткія і перакананыя ў абароне інтарэсаў "кіруючых класаў". Напрыклад, сам арцыбіскуп Кунцэвіч. Гэта чалавек, мэтанакіраваны ў сваіх намерах, цвёрды ў выкананні прынятых рашэнняў, жорсткі ў адстойванні мэтаў сваёй дзейнасці. Яго інтарэсы сыходзяць [4, с. 203].
Кунцэвіч не супраць бачыць сябе магутным князем ці нават каралём, з пункту гледжання каталіцкай царквы, ён цалкам прысвячае сябе знішчэнню беларускай мовы і культуры, захаванню ўсіх розумаў беларусаў, якія звязваюць іх з рускім народам. У адным з лістоў дырэктару "званоў Віцебска" В. Мазінскі, В. Караткевіч просіць адказаць з пункту гледжання рэжысёрскага спрошчанага падыходу да асобы Кунцэвіча і растлумачыць наступнае: «…А вось ад песень Кунцэвіча трэба адмовіцца. Ён мог сам-насам з сабою паспрабаваць адпусціць каленца, але спяваць мірскія песні пры чужых — не стане. Ён не страшнаваценькі злодзей (ён — злодзей, ды страшны). Ён не Яромка з „Вражьей силы“. Ён — біскуп. І гэта перш за ўсё» [21].
Яны абвінавачваюцца супраць Кунцэвіча ў злоўжыванні рэлігійнай уладай, пераслед, здзекі над людзьмі і гвалтоўным выкліканні каталіцкай веры беларускаму насельніцтву. Можа нават стварыцца ўражанне, што і Сапега, і Касінскі праяўляюць некаторую заклапочанасць і ўвагу да лёсу тысяч беларусаў. Гэта так, відавочна. Але не ў сэнсе абароны сваіх інтарэсаў, жыцця і веры. Справа ў тым, што ўся палітыка ўніверсалізацыі павінна праводзіцца не з пазіцыі гвалту, грубай сілы, а больш вытанчанымі, псіхалагічнымі, маральнымі метадамі. Патаемны сэнс "дыпламатыі" Сапегі Караткевіч раскрывае ў трэцім акце сваёй "Хронікі", калі вялікі канцлер прыбыў у Віцебск, каб вяршыць правасуддзе над забойцамі Кунцэвіча. Што тычыцца назірання спавядальніка Касінскага, то, на наш погляд, яно мае вельмі добра схаваны падтэкст. Чаму Касінскі не казаў так да таго, як Кунцэвіч сустрэўся з дэлегацыяй віцяблян; Ён не мог сабе ўявіць, што можа даць арцыбіскуп Кунцэвіч, а затым стрымаць сваё слова, што не кране ўдзельнікаў сходу ў сваім палацы. І калі гэта адбылося і завадатары беспарадкаў былі вызваленыя, езуіт Касінскі (ён добра разумеў, што менавіта ад гэтых разумных і мужных асоб чакаліся вялікія праблемы) вырашыў псіхалагічна" завесці " Кунцэвіча," націснуць " на эмацыйны бок пытання, выкарыстоўваючы індывідуальныя, эгаістычныя якасці арцыбіскупа: маўляў, у сваім палацы вы будзеце вольныя паступаць так, як хочаце, а ў Віцебску будзеце паводзіць сябе як хочаце [19, с. 98].
Сцэна сустрэчы ў палацы арцыбіскупа адыгрывае важную ролю ў творчасці В. Караткевіч Валмі. Ён пераканаўча раскрывае працэс палярызацыі сіл напярэдадні Віцебскага паўстання 1623 года. Як паказваюць факты, гэтага можна было б пазбегнуць, калі б езуіты прыслухаліся да голасу народа, пайшлі на некаторыя саступкі ў забеспячэнні адзінства. Але гэтага не адбылося. Дэвіз Кунцэвіча: «Або падпародкоўвайся, або смярдзі ў гнаі, як тое падла» выкрывае сутнасць езуіцкай палітыкі на Беларусі. Асабліва калі ўлічыць, што магнацтва, апрача нямногіх, здрадзіла простаму народу, перакінулася на бок уніятаў. «Яны цяпер, — выказваецца Сцяпан Пасіёра, — па-чужынску цвэнкаюць, усе гэтыя тышкевічы, агінскія, валовічы, сангушкі, сапегі, браніцкія, аскеркі, храбтовічы і іншыя, імя іх — легіён. Ім ужо мова Кірылы з Турава, Скарыны і Цяпінскага — грубая, як калі ў жываце бурчыць. Псы. Ледзь не адны мы засталіся, мы, просты народ…» [21].
Дыялектыка адносін Кунцэвіча і яго аднадумцаў з гэтым простым народам ясная: тут няма месца "такога-то", ёсць толькі "або-або". Зразумела, што з такой пазіцыяй шлях і магчымасці для кампрамісу адрэзаныя. Ёсць толькі адзін шлях - да яшчэ большага супрацьстаяння, яшчэ большага падзелу сіл.
Верачы ва ўсёдазволенасць, Кунцэвіч і яго паслядоўнікі нічым не грэбуюць: яны спрабуюць сілай разагнаць жыхароў Віцебска, якія сабраліся каля хаціны праваслаўнай царквы ў Задзвінні, а затым спаліць гэтую царкву. Тату Іллю хапаюць і кідаюць на кухню для катаванняў, і ў рэшце рэшт Кунцэвіч сам вырашае прымусіць Вольны горад Багусю, дзяўчыну, якую любяць буркун і алешына, выйсці замуж за правадыра Поликара.
Дарэчы, сцэна размовы арцыбіскупа Кунцэвіча з Багусяў-адна з самых напружаных у творы. Для Кунцэвіча галоўнае тут-дэманстрацыя сілы. Калі ён ім скажа, значыць, так і будзе. І жадання Багусіі, яе аргументы і разважанні - усё гэта пра Хімера і вобразах "Святога Айца". Логіка і праўдзівасць яе поглядаў яшчэ больш раззлавалі арцыбіскупа. Ён аддае загад "знішчыць агнём і мячом" усё, што супрацьстаіць каталіцкай царкве, і кінуць Богуся ў цямніцу да катаў [16, с. 24].
ЗАКЛЮЧЭННЕ
Такім чынам, былі вырашаны пастаўленныя задачы. У выніку былі сфармуляваны наступныя вывады:
1. У п‘есе «Млын на Сініх Вірах» няма галоўнага героя, бо галоўны герой – народ. Праз вобраз галоўных герояў твора раскрываюцца такія якасці беларускага народа як высакароднаць, мужнасць і гераізм. Народная мудрасць уласціва Цыкмуну Асінскаму. Як цэльны характар раскрываецца Тэкля Каваль. Захопленым гісторыяй, іранічна-скептычным у светапоглядзе і моцна ўлюблёным у родную зямлю выступае Дзюбка. Дзюбка верыць, што ягоны народ выстаіць. Свой погляд на беларусаў адчуваецца і ў інтэлектуальных сентэнцыях вонкава ліберальнага нямецкага каменданта Адлерберга, які лічыць тутэйшых мужыкоў прымітыўнымі і жахлівымі, але адначасова і выказвае сваё захапленне культурай тутэйшага краю. Дзюбка верыць, што ягоны народ выстаіць. Свой погляд на беларусаў адчуваецца і ў інтэлектуальных сентэнцыях вонкава ліберальнага нямецкага каменданта Адлерберга, які лічыць тутэйшых мужыкоў прымітыўнымі і жахлівымі, але адначасова і выказвае сваё захапленне культурай тутэйшага краю.
2. Вызначальная рыса характару галоўнага героя ў творы «Кастусь Каліноўскі» - ідэйная перакананасць у справядлівасці той справы, на якую падняўся беларускі народ. Вызначальнай рысай яго характару з'яўляецца ідэалагічная перакананасць у справядлівасці справы, на якую падняліся народы Беларусі, Літвы і Польшчы. Каліноўскі цвёрда перакананы, што без залежнасці ад сялян паўстанне будзе асуджанае на паразу. Галоўным героем трагедыі быў чалавек, глыбока перакананы ў справядлівасці абранага шляху, духоўна мужны і ўстойлівы ў барацьбе. У. Караткевіч падкрэслівае неаддзельнасць Кастуся Каліноўскага ад Беларусі, ад сваёй радзімы з дапамогай такога драматычнага прыёму, як увядзенне сімвалічнага вобразу Беларусі на палатно трагедыі.
3. Да падзей Крычаўскага паўстання 1743 - 1744 гадоў звярнуўся Уладзімір Караткевіч у трагедыі "Маці ўрагану". Трагедыя "Маці ўрагану" стала адным з вяршынных набыткаў драматургіі Уладзіміра Караткевіча. Драматург закрануў у п'есе праблемы асабістага і грамадскага, пачуцця і абавязку. Аўтар стварыў у п'есе глыбокія вобразы. Трагедыя "Маці ўрагану" вызначаецца рамантычнай прыўзнятасцю і панарамнасцю. Свядома галоўныя героі твора выбіраюць шлях змагання, свядома ідуць на смерць за лепшае і шчаслівейшае жыццё землякоў.
4. У п’есе У. Караткевіча «Калыска чатырох чараўніц» аўтар даў нам пераканаўчы прыклад выкарыстання гістарыных твораў для абуджэння ў маладых беларусаў цікавасці да гісторыі і культуры роднага краю, гордасці за яе слаўнае гераічнае мінулае, за тых людзей, якія стаялі ля вытокаў нацыянальна-вызваленчай барацьбы. Не толькі дэталёвае апісванне кульмінацыйных момантаў у жыцці і барацьбе галоўных герояў, не толькі фіксацыя адметных падзей у прасторы і часе, калі ісціна здабывалася пры дапамозе сілы, але і пошук такой зброі, якая здолела б аб’яднаць людзей у адзіным парыве і ўжо ў такім маналітным выглядзе весці іх на змаганне за нацыянальнае абуджэнне.
5. У творы «Званы Віцебска» аўтарам у адрас Кунцэвіча як бы выказваюцца абвінавачанні за перавышэнне рэлігійных паўнамоцтваў, прыцясненне, здзек над людзьмі, гвалтоўнае насаджэнне сярод беларускага насельніцства веры каталіцкай. Сцэна размовы арцыбіскупа Кунцэвіча з Багусяй адна з самых напружаных у творы. Для Кунцэвіча і тут галоўнае — дэманстрацыя сілы. У. Кapaткeвiч ycвeдaмляў cклaдaнacць yвacaблeння гэтaй нeapдынapнaй гicтapычнaй пocтaцi.
6. Нe пaзбaўлeны ўнyтpaнaй cyпяpэчнacцi i тoй "пepcaнaж", штo пpoцiпacтaўлeны вoбpaзy Кyнцэвiчa, - пpocты люд. Кaнфлiкт твopa нe зacяpoджвaeццa вaкoл pэлiгiйныx пытaнняў. У. Кapaткeвiч нe iмкнyўcя пaдкpэcлiвaць пepaвaгy aднoй вepы нaд iншaй. Зaкpaнaюццa пepaдyciм caцыяльныя, мapaльныя, пcixaлaгiчныя мoмaнты жыцця нapoды, нaцыi. Кaнфлiкт твopa нe зacяpoджвaeццa вaкoл pэлiгiйныx пытaнняў. У. Кapaткeвiч нe iмкнyўcя пaдкpэcлiвaць пepaвaгy aднoй вepы нaд iншaй. Зaкpaнaюццa пepaдyciм caцыяльныя, мapaльныя, пcixaлaгiчныя мoмaнты жыцця нapoды, нaцыi.
Практычная значнасць даследавання: матэрыялы даследавання могуць у далейшым прымяняцца настаўнікамі беларускай мовы і літаратуры ў навучальным працэсе ўстаноў адукацыі (навучальныя заняткі, факультатыўныя заняткі, пазакласныя мерапрыемствы, семінарскія і лекцыйныя заняткі і інш).
1. Андраюк, С. На рамантычнай хвалі / С. Андраюк // Полымя. – 1971. – №5. – С. 19-23.
2. Андреюк, С. Историей признанный. К 75-летию Владимира Короткевича / С. Андреюк // Нёман. – 2005. – №12. – С. 6-7.
3. Банцэвіч, П. Нацыянальная эліта ў ідэйным змесце творчасці Уладзіміра Караткевіча: культуралагічны аспект / П. Банцэвіч // Роднае слова. – 2009. – №5. – С. 12-16.
4. Банцэвіч, П. Творчасць Уладзіміра Караткевіча ў кантэксце культуралогіі / П. Банцэвіч. – Гродна: УА «Гродзенскі дзяржаўны аграрны універсітэт», 2007. – 310 с.
5. Бармоціна, А. Гістарычныя драмы Уладзіміра Караткевіча: праблематыка, вобразы, паэтыка / А. Бармоціна // Роднае слова. – 2012. – №4. – С. 8-12.
6. Бугаёў, Д.Я. Служэнне Беларусі: праблемныя артыкулы, літаратурныя партрэты, эсэ, успаміны / Д. Я. Бугаёў. – Мінск : Маст. літ., 2003. – 380 с.
7. Васючэнка, П. Класік. Рамантык. Казачнік: [да 80-годдзя з дня нараджэння У. Караткевіча] / П. Васючэнка // Пачатковая школа. – 2010. – № 11. – С. 50–51.
8. Васючэнка, П.В. Сучасная беларуская драматургия : дапам. для настаўнікаў / П. В. Васючэнка. – Мінск : Мастацкая літаратура, 2000. – 156 с.
9. Вашчыліна, В. Вобраз аўтара – вобраз апавядальніка: кампазіцыйныя тыпы мастацкіх тэкстаў Уладзіміра Караткевіча / В. Вашчыліна, Т. Старасценка // Роднае слова. – 2014. – №4. – С. 23-25.
10. Верабей А. Л. Караткевіч Уладзімір Сямёнавіч // Беларуская энцыклапедыя / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. – Мн.: БелЭн, 1999. – Т. 8. – С. 57-58.
11. Верабей, А. Асветленыя любоўю. Уладзімір Караткевіч. Вядомы і невядомы / А. Верабей. – Мінск : Літаратура і Мастацтва, 2010. – 368 с.
12. Верабей, А. Высакародная сіла рамантыкі ў творчасці У. Караткевіча / А. Верабей // Полымя. – 1993. – № 10. – С. 230–238.
13. Верабей, А. Роздум пра творчасць Уладзіміра Караткевіча / А. Верабей // Роднае слова. – 2000. – №8. – С. 21-23.
14. Верабей, А. Уладзімір Караткевіча: жыццё і творчасць / А. Верабей. – Мінск: Беларуская навука, 2005. – 271 с.
15. Воюш, І.Д. Вобраз беларускай жанчыны ў сюжэце гістарычных аповесцей У. Караткевіча: функцыянальны аспект / І.Д. Воюш // Беларуская мова і літаратура. – 2001. – №2. – С. 31-34.
16. Грушэцкі, А.Л. Душа і сэрца Беларусі. Уладзімір Караткевіч (1930-1984) / А.Л. Грушэцкі // Настаўніцкая газета. – 2014. – № 89. – С. 24.
17. Грышкавец, В. Усё пра творчасць Караткевіча : [аб новай кнізе ўраджэнца в. Чухава Пінскага раёна А. Ненадаўца “Уладзімір Караткевіч: прырода, фальклор і творца”] / Валерый Грышкавец // Полесская правда. - Пинск, 2015. — 12 дек. — С. 11.
18. Жайняровіч, П. Публіцыстычны дыскурс Уладзіміра Караткевіча / П. Жаўняровіч. – Мінск: РІВШ, 2011. – 244 с.
19. Ішчанка, Г.М. Уладзімір Караткевіч у школе: дапаможнік для настаўнікаў / Г.М. Ішчанка. – Мінск: Аверсэв, 2005. – 206 с.
20. Кавальчук, Т. «Тут дыхаць вольна…»: завочнае падарожжа па творах Уладзіміра Караткевіча / Т. Кавальчук // Роднае слова. – 2015. – №1. – С. 24-26.
21. Караткевіч, У. Званы Віцебска / У. Караткевіч. – Рэжым доступу: https://knihi.com/Uladzimir_Karatkievic/Zvany_Viciebska.html.
22. Караткевіч, У. Калыска чатырох чараўніц / У. Караткевіч. – Рэжым доступу: https://knihi.com/Uladzimir_Karatkievic/Kalyska_catyroch_caraunic.html.
23. Караткевіч, У. Кастусь Каліноўскі [Электронны рэсурс ] / У. Караткевіч. – Рэжым доступу: https://royallib.com/read/karatkevch_uladzmr/kastus_kalnosk.html#0.
24. Караткевіч, У. Маці ўрагану / У. Караткевіч. – Рэжым доступу: https://knihi.com/Uladzimir_Karatkievic/Maci_urahanu.html.
25. Карлюкевіч, А. …Няма нацыі без пачуцця гістарызму / А. Карлюкевіч // Роднае слова. – 2001. – №7. – С. 12-14.
26. Кісялёў, Г. Пісьменнік і яго героі / Г. Кісялёў. – Мінск: Народная асвета, 1976. – 80 с.
27. Лебедзеў, У.А. Рамантычныя асаблівасці гістарычнай прозы У. Караткевіча / У. А. Лебедзеў // Беларуская літаратура. – Мінск, 1987. – Вып. 15. – С. 118–126.
28. Макарэвіч, А.М. Уладзімір Караткевіч // Беларуская дзіцячая літаратура / А. М. Макарэвіч, М. Б. Яфімава. – Мінск: Вышэйшая школа, 2008. – 688 с.
29. Макмиллин, А. Был, есть, будет… История, культура, нация в поэзии Владимира Короткевича / А. Макмиллин // Нёман. – 2000. – №11. – С. 17-18.
30. Мальдзіс, А. Жыццё і ўзнясенне Уладзіміра Караткевіча / А. Мальдзіс. – Мн.: Навука і тэхніка, 1990. – 297 с.
31. Мальдзіс, А. Запаветы Уладзіміра Караткевіча наступным пакаленням / А. Мальдзіс // Роднае слова. – 2007. – №8. – С. 34-36.
32. Ненадавец, А.М. Уладзімір Караткевіч: прырода, фальклор і творца / А. М. Ненадавец. – Мінск : Бел. навука, 2015. – 421 с.
33. Русецкі, А. Уладзімір Караткевіч: Праз гісторыю ў сучаснасць / А. Русецкі. – Мн.: Навука і тэхніка, 1991. – 257 с.
34. Русецкі, А.У. Уладзімір Караткевіч і беларуская мастацкая культура / А.У. Русецкі // Веснік Віцебскага дзяржаўнага ўніверсітэта. – 1997. – №4. – С. 23-26.
35. Русецкі, А.У. Уладзімір Караткевіч: яго зорка не згасне ніколі… Спроба літаратурнай біяграфіі / А.У. Русецкі. – Віцебск: ВДУ ім. П.М. Машэрава, 2020. – 395 с.
36. Сасімовіч, А.К. “Рамантычны рыцар чалавечнасці”: [літаратурная гасцёўня, прысвечаная 85-годдзю з дня нараджэння У. Караткевіча] / А. К. Сасімовіч // Бел. мова і літ. – 2015. – № 11. – С. 57–64.
37. Уладзімір Караткевіч. Збор твораў у 25 тамах / прад., падрыхт. тэкстаў і камент. А. Верабей; рэд. тома Т. Шамякіна. – Мінск: Мастацкая літаратура, 2014. – Т. 3. – 774 с.
38. Шынкарэнка, В.К. Пад ветразем дабра і прыгажосці: Жанрава-стылявыя асаблівасці прозы У. Караткевіча / В.К. Шынкарэнка. – Мн.: Навука і тэхніка, 1995. – 397 с.
Работа защищена на оценку "9" без доработок.
Уникальность свыше 80%.
Работа оформлена в соответствии с методическими указаниями учебного заведения.
Количество страниц - 38.
Не нашли нужную
готовую работу?
готовую работу?
Оставьте заявку, мы выполним индивидуальный заказ на лучших условиях
Заказ готовой работы
Заполните форму, и мы вышлем вам на e-mail инструкцию для оплаты
