Першагае каханне і сродкі яе ўвасаблення ў апавяданні Уладзіміра Караткевіча Блакіт і золата дня Эссе

Менавіта пра першае, “чыстае” каханне піша ў сваім апавяданні “Блакіт і золата дня” Уладзімір Караткевіч. Галоўнымі героямі твора, акрамя саміх улюблёных Юркі (“Увесь нейкі тугі, як спружына, вочы гарэзлівыя. І заўсёды скаромныя жарты на языку. І заўжды на бойку лезе. Без дай прычыны, проста так: пабачыць, што дзве кампаніі б'юцца, абярэ тую, у якой аднаго чалавека не хапае, — і давай. Ды і не гэта ў ім самае дрэннае. Вочы ў яго трывогу наводзяць. Няладныя яны, не такія, як у астатніх” [2]) і Наталькі (“Толькі адной дзяўчыне — а было ёй год васемнаццаць — усё было хоць бы што. Яна сядзела на носе аднаго з пярэдніх чаўноў і ўсміхалася такой светлай усмешкай, што і сляпы ўсміхнуўся б ёй у адказ. Празрыстыя славянскія вочы, — быццам майскае неба ў ранішнім тумане, — тупы носік, румяны рот з мяккімі ямачкамі ў куточках вуснаў. І лепей за ўсё была каса.