Уладзімір Дубоўка — казачнік
Тэма Вялікай Айчынная вайны ў творчасці А. Якімовіча («Чарнавочка»)
Аналіз верша Р. Барадуліна “Нагбом”
Уладзімір Дубоўка — казачнік
Уладзімір Дубоўка – свядомы беларускі паэт празаік, мовазнавец, перакладнік і беларускі крытык. Найбольшую свядомасць Дубоўка як пісьменнік атрымаў за свае творы ў жанры паэмы («Там, дзе кіпарысы», «Кругі», «Крычаўская спакуса», «Браніслава», «I пурпуровых ветразей узвівы», «Штурмуйце будучыні аванпосты!»). Болышасць з гэтых твораў вызначаецца складанай кампазіцыяй, арганічным спалучэннем літаратурнага тэксту і скарбаў вуснай народнай творчасці (казак, легенд, паданняў, прытчаў, песень). Народная творчасць, на думку аўтара, ніколі не можа страціць сваёЙ пазнавальнай, філасофскай і эстэтычнай вартасці.
Сярод творчай спадчыны пісьменніка асабліва хацелася б вылучыць яго казкі, якія былі напісаны Дубоўкай ў даволі сталым узросце. Аўтарскія народныя паданні В. Дубоўкі сталі даступнымі для маленькага чытача у выдадзеных на пачатку 1960-х гг. кнігах: «Цудоўная знаходка» (1960), «Як сінячок ды сонца лятаў» (1961), «Кветкі — сонцавы дзеткі» (1963),
Тэма Вялікай Айчынная вайны ў творчасці А. Якімовіча («Чарнавочка»)
Шмат твораў пра Вялікую Айчынную вайну грунтуюцца на дакументальнай аснове. З ваенных эпізодаў, фактаў, лічбаў, фотаздымкаў, галасоў людзей, якія цудам уратаваліся з агню, складваецца цэласны вобраз нязломнага беларускага народа. Са старонак кнігі паўстаюць маці, бацькі, дзяды, якія выжылі, каб расказаць усяму свету пра здзекі катаў-нелюдзяў, пра адну з самых трагічных старонак ў гісторыі беларусаў. Нельга сказаць, што апавяданне «Чарнавочка» створана на дакументальнай аснове, але, па словам самаго аўтара, ён сам сустрэўся са шматлікімі выпадкамі непасрэднага ўдзельніцтва дзяцей у ваенных ахвярах, а таксама іх забойства. Гэта – адны з самых страшэнных падзей вайны. Якімовіч у сваім творы падкрэслівае жорсткасць гэтых падзей, пры гэтым надаючы асаблівую ўвагу характару дзяўчынкі, яе гераічнасці. Нельга сказаць, што ў апавяданні гаворыцца толькі пра Валю. Яна стала ажыццяўленнем, «тварам» усіх дзяцей, якія гераічна загінулі падчас Вялікай Айчыннай вайны.
Аналіз верша Р. Барадуліна “Нагбом”
Верш “Нагбом” адносіцца да цыклу вершаў, прысвечанных Вялікай Айчыннай вайне. Гэты перыяд засабліва страшжнным для паэта, таму што у гады вайны загінуў яго бацька. Вельмі шмат перажыванняў адлюстравана ў гэтым вершы, ён ўяўляе сабой абагульненыя ўражанні “дзяцей вайны” пра той жудасны час. Ідэйны змест усяго твора змешчан у апошніх радках: паэт думае пра свае пакаленне і пра сэныс жыцця кожнага чалавека:
… і сонца смех,
і аблачынак апошні снег
п’ю з неба,
як з поўнага кубка,
нагбом,
бо сувязны не дапіў…
Паэт вельмі добра захаваў у памяці момант са свайго дзяцінства: ідзе “трэцяя партызанская вясна”, партызанская зона, малады партызан-сувязны п’е нагбом з вядра ваду каля старога калодзежа, які цудам пражыў тры ваенныя вясны. Адно імгненне сустрэчы ў вядры з вадой, якое дастаў малады
