Белорусская детская литература Контрольная

Казка ― адзін з жанраў фальклору, альбо літаратуры. Эпічны, пераважна празаічны твор чароўнага, гераічнага або бытавога характару [1,c.57].

Здаўна казкі былі блізкія і зразумелыя простаму народу. Фантастыка перапляталася ў іх з рэальнасцю. Жывучы ў беднасцi, людзі марылі аб дыванах-самалётах, аб палацах, пра абрус-самабор. І заўсёды ў рускіх казках перамагала справядлівасць, а дабро перамагала зло. Не выпадкова А. С. Пушкін пісаў: «што за хараство гэтыя казкі! Кожная ёсць паэма!»

Найважнейшы прыкмета казкі―адмысловая форма яе пабудовы, адмысловая паэтыка. Апавядальнасць і сюжэт, ўстаноўка на выдумку і павучальнасць,– гэтыя прыкметы сустракаюцца ў розных жанрах эпічнага цыклу.

Спынімся на наступнай класіфікацыі, якая актыўна   карыстаецца папулярнасцю ў нашы дні:

1. Казкі пра жывёл;

2. Чароўныя казкі;

3. Бытавыя казкі.

Рэзка акрэсленых межаў групы казак не маюць, але такая класіфікацыя дазваляе пачаць з дзіцем размову пра казкі.

Разгледзім кожны выгляд казак больш блізка [4, c.465]. 

Казкі пра жывёл―гэта структурна-семантычная класіфікацыя, якая класіфікуе казку па жанравай прыкмеце. У казках пра жывёл дзейнічаюць рыбы, звяры, птушкі, яны размаўляюць адзін з адным, ладзяць вайну паміж сабой, мірацца. У аснове такіх казак ляжыць вера ў заступніка роду, выліўся ў культ жывёлы. Напрыклад, мядзведзь, які стаў героем казак, мог прадказваць будучыню. Нярэдка яго ўяўляюць страшным зверам, не даруе крыўды (казка "Мядзведзь"). Вядучае месца ў казках пра жывёл займаюць камічныя казкі―аб выхадках жывёл ("Ліса крадзе рыбу з саней (з воза), «Воўк у палонцы», "Ліса абмазвае галаву тэстам (смятанай), «бітая нябітага вязе», «Ліса-павітуха» і т.д), якія ўплываюць на іншыя казачныя жанры жывёльнага эпасу, асабліва на аполаг (байку).