УВОДЗІНЫ
На сучасным этапе развіцця педагагічнай тэорыі і практыкі асаблівая ўвага надаецца пераасэнсаванню канцэптуальных падыходаў да навучання і выхавання дзяцей з асаблівымі адукацыйный патрэб і ўдасканаленні зместу іх навучання ў мэтах павышэння эфектыўнасці карэкцыйнага ўздзеяння (М.М. Малафееў, Е.Л. Ганчарова, А.І . Кукушкіна, Г.В. Чыркін і інш.). Адным з умоў ажыццяўлення гэтага працэсу з’яўляецца ўлік узроставых заканамернасцяў і спецыфічных асаблівасцяў развіцця дзяцей з рознымі адхіленнямі ў развіцці.
Разумовая адсталасць мае на ўвазе групу надзвычай разнастайных станаў, у самай рознай ступені і па розных прычынах парушаюць жыццядзейнасць чалавека ў грамадстве з прычыны парушэння пазнавальных здольнасцяў.
У людзей, якія пакутуюць разумовай адсталасцю, інтэлектуальнае развіццё ніжэй за норму; яны адчуваюць цяжкасці ў навучанні і сацыяльнай адаптацыі. Распаўсюджанасць разумовай адсталасці дасягае 1%.
Ад узроўню сфарміраванасці прамовы ў значнай ступені залежыць поспех навучання ў школе і далейшы лёс дзіцяці. Фарміраванне моўнай сістэмы ў норме працягваецца на працягу многіх гадоў, вось чаму неабходна надаваць гэтаму асаблівую ўвагу пры парушэннях інтэлекту.
Сістэматычна праводзіцца работа па агульным і маўленчым развіцці дзяцей з парушэннем інтэлекту, якая суправаджаецца медыкаментознай тэрапіяй, у большасці выпадкаў прыводзіць да фарміравання моўнай сістэмы да ўзроўню, які дазваляе дзіцяці навучацца па праграме VIII выгляду.
Парушэнні гаворкі ў школьнікаў з парушэннем інтэлекту даследаваліся М.Е. Хвацеевым, Р.Е. Левінай, Р.А. Кашы, Д.І. Арловай, М.А. Саўчанка, Я.Ф. Сабатовіч, А.М. Гапічэнка, А.Г. Лалаевай, К.К. Карлепам і інш.
У сувязі з агульным недаразвіццём аналітыка-сінтэтычнай дзейнасці ў іх абцяжарана фарміраванне ўсіх моўных абагульненняў, запаволена і якасць іншая, чым у звычайных дзяцей.
Абмежаванасць уяўленняў аб навакольным свеце, слабасць маўленчых кантактаў, няспеласць інтарэсаў, зніжэнне патрэбы ў маўленчых зносінах ўяўляюць сабой значныя фактары, якія абумаўляюць запаволенае і анамальнае развіццё прамовы ў такіх дзяцей.
Навучанне грамаце дзяцей з парушэннем інтэлекту мае шмат агульнага з навучаннем грамаце дзяцей, якія не маюць адхіленняў у развіцці гаворкі, але мае і шмат асаблівасцяў, навучанню грамаце (чытанню і пісьму) належыць важная роля ў карэкцыйна-развіццёвай працэсе, таму праблема гатоўнасці дзяцей з парушэннем інтэлекту да авалодання граматай, на мой погляд, з’яўляецца актуальнай.
ГЛАВА 1. МЕТОДЫКА НАВУЧАННЯ ГРАМАЦЕ Ў ПАСЛЯБУКВАРНЫ ПЕРЫЯД
У нашы дні амаль усе вядомыя вучэбна-метадычныя комплексы па навучанні грамаце дэкларуюць сваю прыхільнасць да гукавых метадаў, бо адпраўным і структурыруемым элементам у іх абіраецца вывучэнне гуку, гукавыя формы слоў. У якасці асноўных падыходаў да выдзялення, а затым вывучэння і разгляду маўленчых гукаў намячаецца аналітычны, сінтэтычны шлях або часцей за ўсё аналітыка-сінтэтычны разгляд характэрных якасцяў і прыкмет, уласцівых асобным гукам і іх комплексам, якія ўтвараюць склады і словы.
У працэсе гістарычнага развіцця методыкі навучання грамаце адстаяўся шэраг фундаментальных момантаў і пазіцый, якія ў той ці іншай форме, часовых рамках, падборы матэрыялаў і сродкаў працы з імі выяўляюцца амаль у любой сістэме навучання грамаце.
Адны з гэтых пазіцый ставяцца да структурнай арганізацыі ўсяго працэсу навучання грамаце ў цэлым і ў яго вядучых напрамках фарміравання уменняў і навыкаў першапачатковага чытання і напісання, развіцця і ўдасканалення вусных формаў гаворкі – вызначэння асноўных прыступак (этапаў, перыядаў) працы, іх утрымання і затраты часу , патрэбнага для поўнага асваення дзецьмі праграмнага матэрыялу [32].
Іншыя пазіцыі звязаны з усталяваннем, разглядам і дэталізацыяй канкрэтна-метадычных спосабаў адпрацоўкі таго матэрыялу, які «прывязаны» да кожнага з этапаў навучання.
Трэція пазіцыі вызначаюць і асвятляюць магчымасці прымянення найбольш значных і каштоўных дыдактычных сродкаў і г.д.
Дзеючая цяпер афіцыйная (і таму стабільная) вучэбная праграма па беларускай мове для пачатковых класаў, асноўнай часткай якой з’яўляецца курс навучання грамаце, можа быць рэалізаваны з дапамогай розных сістэм заняткаў па засваенню дзецьмі праграмных патрабаванняў, што прад’яўляюцца да навучання грамаце.
Курс рускай мовы пачынаецца з навучання грамаце. Навучанне грамаце накіравана на фарміраванне навыку чытання і асноў элементарнага графічнага навыку, развіццё маўленчых уменняў, ўзбагачэнню і актывізацыю слоўніка, удасканаленне фанематычнага слыху, ажыццяўленне граматыка-арфаграфічнай прапедэўтыкі. Задачы навучання грамаце вырашаюцца на ўроках навучання чытанню і на ўроках навучання пісьму. Навучанне пісьму ідзе паралельна з навучаннем чытанню з улікам прынцыпу каардынацыі вуснай і пісьмовай мовы. Змест навучання грамаце забяспечвае вырашэнне асноўных задач трох яго перыядаў: дабукварнага (падрыхтоўчага), букварнага (асноўнага) і паслябукварнага (заключнага) [34].
ГЛАВА 2. АСАБЛІВАСЦІ МОЎНАГА РАЗВІЦЦЯ ДЗЯЦЕЙ З ІНТЭЛЕКТУАЛЬНАЙ НЕДАСТАТКОВАСЦЦЮ. АГУЛЬНАЯ ХАРАКТАРЫСТЫКА
Вялікае месца ў карэкцыйна-развіццёвым працэсе адведзена навучанню грамаце. Навучанне грамаце – гэта пэўны спосаб фарміравання навыку чытання і пісьма [13, с. 8].
Пачатковае школьнае навучанне беларускай мове, з аднаго боку, працягвае развіваць і ўдасканальваць маўленчыя навыкі (дыялагічнай і маналагічнай гаворкі), якія дзіця набыў да школы, а з другога, прадугледжвае засваенне некаторых элементаў граматычнай тэорыі і фарміраванне новага для дзяцей выгляду маўленчай дзейнасці – пісьмовай мовы.
Л.С. Выгоцкі сцвярджаў неабходнасьць пачатку навучання грамаце на пэўным этапе развіцця дзіцяці, калі псіхічныя функцыі яго знаходзяцца ў стадыі паспявання. Эфектыўнасці ў навучанні грамаце, на думку Л.С. Выгоцкага, можна дасягнуць пры максімальным ўліку узроставых асаблівасцяў і магчымасцяў дзіцяці: узроўня яго мыслення, успрымання, прамовы, памяці [10, с. 129].
Спецыфіка гатоўнасці да навучання грамаце ў дзіцяці з парушэннем інтэлекту вызначаецца тым, што ў яго зніжана арыенціровачная дзейнасць, актыўнасць, парушана маторыка, адзначаецца нізкі ўзровень матываванасці і патрэбаў. Назіраецца недастатковасць увагі, слабасць сэнсавых сувязяў, бессістэмна наяўных уяўленняў, парушэнне памяці.
Устаноўлена, што на эфектыўнасць навучання дзяцей пісьму і чытанню можна разлічваць у тым выпадку, калі ў іх сфармавана пазнавальнае стаўленне да мовы, у прыватнасці, усвядомленае арыентаванне ў гукавой структуры мовы і яго слоўнікавым складзе [25].
Паколькі сучасны метад навучання грамаце аналітыка-сінтэтычны, то ў першую чаргу ў дзяцей яшчэ ў дашкольным узросце павінна быць сфарміравана фанематычная сістэма.
На думку многіх аўтараў (Л.С. Выгоцкі, Т.Г. Ягорава, Р.Е. Левіна, В.К. Арфінская), Фанематычная сістэма з’яўляецца асновай вуснай і пісьмовай мовы ўключае ў сябе фанематычнае ўспрыманне, фанематычнае прадстаўленне, фанематычны аналіз і сінтэз. Несфармаванасць або парушэнне аднаго з пералічаных кампанентаў гэтай сістэме цягне змяненне сістэмы ў цэлым, прыводзіць да цяжкасцяў у авалоданні лістом, а ў далейшым можа прывесці да такога парушэння, як дісграфія [10] [35].
Асаблівыя цяжкасці ў перыяд навучання грамаце адчуваюць дзеці, у якіх аказваецца не сфармаваны фанематычны аналіз, які з’яўляецца адным з асноўных аперацый над мовай і больш высокай ступенню развіцця фанематычнай сістэмы.
Гукавы аналіз і сінтэз складоў і слоў – адзін з этапаў лагапедычнай працы. Ён выклікае найбольшыя цяжкасці ў працэсе навучання, у сувязі з парушэннем ў дзяцей фанематычнага ўспрымання. Менавіта яно стварае ў далейшым спрыяльныя ўмовы для развіцця такіх аперацый, як дакладнае аддзяленне аднаго гуку ад іншага, усталяванне паслядоўнасці гэтых гукаў, вызначэнне месца гуку.
ГЛАВА 3. РАСПРАЦОЎКА МАТЭРЫЯЛАЎ ДЛЯ РАБОТЫ З ДЗЕЦЬМІ, ЯКІЯ МАЮЦЬ ІНТЭЛЕКТУАЛЬНУЮ НЕДАСТАТКОВАСЦЬ
Развіццё дробнай маторыкі
Канспект урока: Развіццё дробнай маторыкі ў вучняў 1-га класа спецыяльнай (карэкцыйнай) агульнаадукацыйнай школы VIII выгляду
Мэта: развіццё і карэкцыя дробнай маторыкі
Абсталяванне: скрыначкі з пяском, гарох, рыс, падкладкі з рознымі паверхнямі: наждачная папера, мех, дробныя каменьчыкі, гладкі кардон.
Ход занятку. Арганізацыйны момант.
Псіхалагічны настрой
Каб нам пісаць прыгожа
І прыгожа маляваць,
Пальчыкі павінны добра,
Мы з вамі расціраць.
Пальчыкавая гімнастыка (згінанне-выпростванне пальцаў у кулак)
Раз, два, тры, чатыры, пяць -
Выйшлі пальчыкі шпацыраваць.
Раз, два, тры, чатыры, пяць -
У домік схаваліся гуляць.
Тактыльныя размінка
Пагладжванне паверхняў з рознай фактурай (наждачная папера, мех, дробныя каменьчыкі, гладкі кардон).
Праца з пяском. Маляванне пальцамі розных ліній і фігур на пяску па заданні настаўніка.
Праца з гарохам і рысам. Выкладванне розных узораў.
Маляванне бардзюраў на лісце ў клетку.
Вынікі. Рэфлексія.
ЗАКЛЮЧЭННЕ
Паслябукварны (заключны ) – ппаўтаральна-абагульняючы этап. На дадзеным этапе навучання грамаце ажыццяўляецца паступовы пераход да чытання цэлымі словамі, фармуецца ўменне чытаць пра сябе, развіваюцца і ўдасканальваюцца працэсы свядомага, правільнага, тэмпавага і выразнага чытання слоў, прапаноў, тэкстаў. Навучэнцы знаёмяцца з маўленчым этыкетам (славесныя спосабы выказвання прывітання, падзякі, развітання і г.д.) на аснове чытання і разгульванне сітуацый зносін. Навучанне элементам фанетыкі, лексікі і граматыкі ідзе паралельна з фармаваннем камунікатыўна-маўленчых уменняў і навыкаў, з развіццём творчых здольнасцяў дзяцей. У гэты перыяд дзеці пачынаюць чытаць літаратурныя тэксты і ўключаюцца ў праектную дзейнасць па падрыхтоўцы «Свята чытанкі», падчас якой адбываецца асэнсаванне атрыманых у перыяд навучання грамаце ведаў [34].
Навучанне грамаце з’яўляецца пачатковым этапам сістэматычнага вывучэння роднай мовы ў школе і забяспечвае эфектыўнае асобаснае і разумовае развіццё дзіцяці.
Паслябукварны перыяд навучання грамаце ставіць асноўную мэту – падрыхтаваць дзяцей да пераходу на навучанне чытання па падручніках і беларускай мовы. Дадзены перыяд вылучаецца не ва ўсіх сістэмах навучання грамаце.
1. Баряева Л.Б., Логинова Е.Т., Лопатина Л.В. Подготовка к обучению грамоте детей с умеренной и тяжелой умственной отсталостью. Пособие для учителя. – С-Пб.: Союз, 2004. – 116 с.
2. Аксенова А.К. Методика обучения русскому языку в специальной (коррекционной) школе. Учеб. для студ. дефектол. фак. педвузов. - М.: Владос, 2002. 439 с.
3. Баряева Л.Б., Логинова Е.Т., Лопатина Л.В. Подготовка к обучению грамоте детей с умеренной и тяжелой умственной отсталостью. Пособие для учителя. – С-Пб.: Союз, 2004. – 116 с.
4. Бязручка А. Р. Буквар: старонка за старонкай. Мн., 2002.
5. Вайзман Н.П. Психомоторика умственно отсталых детей. - М.: Владос, 1997. – 85 с.
6. Верашчака Г. І., Федаровіч Г. М. Развіццѐ маўленчай дзейнасці першакласнікаў: метадычныя распрацоўкі да ―Буквара. Мн., 2005.
7. Вопросы комплексной диагностики умственной отсталости у детей / Под ред. Т.В. Егоровой. - Иркутск, 1988. – 95 с.
8. Воронкова В.В. Подготовка к обучению грамоте умственно отсталых старших дошкольников // Дефектология. – 1997. - № 5. - С. 53-62.
9. Выготский Л.С. Проблема умственной отсталости // Собр. соч.: В 6 т. Т. 5. - М.: Педагогика, 1983. – 532 с.
10. Выготский Л.С. Психология развития ребенка: сборник трудов. – М.: Эксмо-Пресс, 2006. – 418 с.
11. Гаврилушкина О.П., Соколова Н.Д. Воспитание и обучение умственно отсталых дошкольников. - М.: Просвещение, 1985. – 142 с.
12. Горецкий В.Г. Методическое пособие по обучению грамоте и письму. – М.: Просвещение, 2001. 201 с.
13. Дементьева Н.Ф. и др. Обучение и воспитание детей дошкольного возраста с выраженной умственной отсталостью // Дефектология. - 1994. - № 6. - С. 63-67.
14. Ефименкова Л. Н. Формирование речи у дошкольников. — М.: Просвещение, 1985. – 172 с.
15. Кавалеўская Н. І. Займальны матэрыял па навучанню грамаце ў 1 класе. Мн., 1993.
16. Клышка А. Букварь: страницы и уроки. Методические рекомендации // Пачатковая школа. 1999. № 7.С. 2. №. 8. C. 5, № 9. С.9. № 10. С. 5. № 11.С.14.
17. Клышка А.Урокі пісьма ў першым класе // Пачатковая школа. 1996. № 8. С. 1 - 4.
18. Максімук Н. М. Дыдактычныя гульні для шасцігодак. Мн., 1991.
19. Паўлоўская В. І. Мова: цікава і займальна. Мн.,1989.
20. Солахаў А. В. Займальна ад А да Я. Мн., 2004.
21. Старжынская Н. С. Займальны матэрыял па навучанню грамаце.Мн., 1989.
22. Сторожева Н. А. Букварь АБВГ // Пачатковая школа. 1992. № 6. - 11.
23. Стребелева Е.А. Формирование мышления у умственно отсталых дошкольников // Дефектология. - 1994. - № 5. - С. 62-66.
24. Ткаченко Т.А. В первый класс — без дефектов речи. – С-Пб.: Речь, 1999. – 74 с.
25. Тригер Р.Д. Подготовка к обучению грамоте: Пособие для учителя. – Смоленск: ООО Изд-во "Ассоциация XXI век", 2000. 198 с.
26. Ушакова О. С. Развитие речи дошкольников - М.: Изд-во Института Психотерапии, 2001. – 146 с.
27. Хрол Н. М. Зробім урокі пісьма цікавымі // Пачатковая школа. 1998. № 5. С. 24.
28. Цярэшка Я. Г. Інтэграваныя ўрокі па роднай мове ў 1 класе школ беларускай мовай навучання // Пачатковая школа. 1992. № 3 - 9, № 11. – 12.
29. Шибаева Н.М. Некоторые пути повышения познавательной активности умственно отсталых учащихся на уроках развития речи // Дефектология. - 2001. - № 6. - С. 34-38.
30. Эльконин Д.Б. Развитие устной и письменной речи учащихся. – М.: Флинда, 1998. – 289 с.